Cóż. Ja się nie dziwię, że się tak bronią (pomijam, że taka pazerność, która leży u podstaw działalności, której efektem są takie tragiczne próby już tak), bo to że są one niepotrzebne już się jakiś czas temu okazało. Radiohead kilka lat temu wydało album bez pośrednictwa wytwórni żądając za pobranie albumu od fanów dowolnej wpłaty zaczynając od jej braku. Efekt? W pierwszym dniu ponoć 2mln osób pobrało album za 2 dolce.

Ostatnio trochę więcej się interesuję muzyką IDM i artystów wydających w ten sposób muzykę przybywa. Są nawet tacy, którzy po prostu nie chcą w ogóle kasy i ich muzyka jest dostępna dla wszystkich, ale tutaj już wykraczam poza kwestię zarobku.

Istotne też jest to, że nie do końca chodzi o samo pośrednictwo wytwórni, ale to jak działają giganty. Jest taka wytwórnia Tympanik, gdzie jeden producent ostatnio wydał za jej pośrednictwem album dostępny do pobrania za dowolną kwotę i wytwórnia przystała na to by cały dochód poszedł do artysty. To się chyba nazywa dostosowanie i to przed tym bronią się giganty.

Bo tutaj tak na prawdę chodzi o coś więcej, czyli piractwo, które dla branży pornograficznej stało się ponoć głównym źródłem dochodu (konkretnie dochodzenie odszkodowań, nie promowanie piractwa 😉 ). Chyba każdy już słyszał o odszkodowaniach jakich żąda się w Stanach od szarego obywatela za pirackie 10 utworów (to idzie w setki, a nawet miliony dolarów). Kiedyś coś kogoś obiło mi się o uszy, że według przeprowadzonych badań piraci najwięcej kupują dzieł sztuki (książki, filmy, muzyka). Chętnie uzupełnię ten wpis o źródła, ale teraz proszę mi wybaczyć dość nierzetelną jakość komentarza… Niech na razie tym źródłem pozostanie moja rodzina. Nie znam ludzi, którzy by mieli większą kolekcję płyt CD od mojej mamy, czy mojego wujka, a mimo to muzyka z wątpliwych źródeł (polskie prawo nie traktuje zbyt jednoznacznie muzyki ściąganej ale nie udostępnianej) się w tej kolekcji znajduje. Bez tego wydaje mi się nie dałoby się sensownie takiej kolekcji zebrać. Oryginalne albumy niemałe często mają ceny, więc kupowanie takiego kotka w worku raczej nie wchodzi w grę (chyba, że ktoś bezgranicznie ufa danemu artyście), zaś tylko łatwy dostęp do dziesiątek tytułów pozwala człowiekowi poszerzyć horyzonty na tyle by móc później chcieć kupić oryginalny album, o którym możliwe że nigdy by się nie dowiedział trzymając się cały czas litery prawa. Nie twierdzę, że nie da się, ale wiem, że nie jestem odosobnionym przypadkiem i dla wielu ludzi jedno będzie determinowało drugie. I wiem, że istnieje np. Spotify, ale korzystanie z tego w Polsce jest nie mniejszym balansowaniem na granicy prawa.

W sumie jestem ciekaw reakcji na ten komentarz.

PS Chociaż z tego jestem dumny, że udało mi się poziom pirackiego oprogramowania ograniczyć w domu z poziomu około 90% do zaledwie kilku płyt z grami, do który mam sentyment (gra Diablo na ponad 10‐letniej płycie Verbatim to taka pamiątka z dzieciństwa 😛 ) choć i ten zbiór systematycznie z roku na rok się uszczupla zastępowany oryginalnymi kopiami.