Droga Linuksa na szczyt jest kręta i wyboista. Ale dzięki produkcji partnerskiej system ten może rozwinąć się i trafić do znacznej grupy użytkowników.

Produkcja partnerska oparta jest na czterech filarach: otwartości, partnerstwie, wspólnocie zasobów i działaniu na skalę globalną. Trzy pierwsze zasady są sprzeczne z funkcjonowaniem firmy w klasycznym, XX-wiecznym otoczeniu gospodarczym. Upowszechnienie Internetu i zdumiewający przyrost mocy obliczeniowej domowych komputerów dokonał prawdziwej rewolucji „uczestnictwa”. Ponad 1,5 miliarda internautów stało się z dnia na dzień potencjalnymi producentami. Ekonomia konsumeryzmu zmienia się w ekonomię produceryzmu partycypującego, ponieważ internauci dysponują narzędziami – dostarczanymi im darmowo przez firmy takie jak Apple – zmieniających ich w wytwórców.

Tempo zmian i ciągle ewoluujące oraz coraz bardziej wyrafinowane wymagania klientów są tak znaczne, że firmy chcące zaspokoić zewnętrzne potrzeby nie mogą już polegać wyłącznie na własnych zasobach i relacjach z wypróbowanymi partnerami biznesowymi. Firmy muszą umieć nawiązywać kontakty z internautami i nauczyć się współpracować z konkurentami, partnerami i klientami. Klienci pragną przede wszystkim coraz szybszego wprowadzania innowacji i chcą uczestniczyć w kontroli jej upowszechnienia. Nie zgadzają się na narzucanie przez firmy standardów, które mogą być niezgodne ze standardami domowych komputerów.

Przekonał się o tym ZUS próbując narzucić swoim klientom korzystanie tylko z systemu Windows na swoim portalu internetowym. Internauci się zbuntowali i zmusili – jedną z najpotężniejszych instytucji w III Rzeczpospolitej – do zainstalowania na portalu właśnie systemu Linux. Czyli zmusili ZUS do otwartości. Przez całe lata ’80 i ’90 potężne firmy informatyczne walczyły z systemami otwartymi, domagały się wprowadzania patentów jako najpewniejszej ochrony zasobów wiedzy należących do firm, by w końcu – pod wpływem użytkowników Internetu, dla których wolność informacji jest paradygmatem ich kultury – zaniechać tej walki i masowo wprowadzać na rynek produkty oparte na systemie operacyjnym Linux.

IBM, Sony i Motorola propagują ten darmowy system, a nawet uczestniczą w jego udoskonalaniu. Jednak prawdziwą rewolucją wprowadzoną przy produkcji systemu Linux, jest zanik struktury nakazowo-hierarchicznej, którą zastąpiono horyzontalną współpracą między informatykami biorącymi udział w jego budowaniu. Tę nowa formę organizacji nazwano partnerstwem. Zasada partnerstwa jest stosowana na masowa skalę w mediach, rozrywce i kulturze oraz na rynku oprogramowania, jednak w ostatnich latach coraz częściej stosują ją firmy produkujące dobra materialne takie jak samochody, rowery, samoloty czy motocykle.

Produkcja partnerska sprawdza się przede wszystkim w dziedzinie dóbr informacyjnych, ponieważ dobra te łatwo podzielić na szereg podzespołów (programów), zwanych modułami, które następnie można złożyć w finalny produkt. Jeżeli dobra materialne będzie się projektować tak, by składały się z wielu wymiennych części, które z łatwością można zamienić bez szkody dla funkcjonowania całego produktu, to wtedy luźno powiązani ze sobą dostawcy mogą zająć się projektowaniem i produkcją komponentów z których złożony jest produkt finalny. Warto przyjrzeć się, jak produkcja partnerska sprawdza się w przypadku wielkich koncernów technologicznych.

Tak naprawdę Boeing 757 to pewna liczba podzespołów latających razem w zwartym szyku - stwierdził kiedyś Phil Condit, były dyrektor fabryki Boeinga. W odniesieniu do nowej generacji samolotów brzmi to jeszcze prawdziwiej, gdyż jest ona tworzona na zasadach przypominających środowisko programistów Linuxa. W przeszłości partnerzy i dostawcy dopiero w końcowej fazie projektowania włączali się w prace zespołu Boeinga opracowującego specyfikacje techniczne poszczególnych komponentów. Dzisiaj projektowanie polega na przekazaniu tego zadania właśnie dostawcom, którzy wykonują tę pracę znacznie efektywniej, gdyż od początku są wciągani do zespołu opracowującego nowy model Boeinga, a ponadto znają o wiele lepiej funkcjonowanie swoich fabryk ich zalety i mankamenty.

Ten sposób konstruowania samolotu przypomina składanie zabawki z klocków Lego. Do udziału w pracach nad budowa nowego modelu zaproszono nawet pasażerów, dla których otwarto internetowy portal służący do zgłaszania sugestii w wyposażeniu wnętrza itd. Nowy sposób produkcji zakłada, że firma Boeing przekazuje dostawcom swoja wiedzę a nawet tajemnicę handlowe i niektóre patenty. W takiej sytuacji powstaje pytanie zasadnicze: jak określić formalne granice firmy? Jak precyzyjnie określić, co powinno się znajdować w wewnętrznych strukturach firmy, a co poza nimi ? Co tak naprawdę jest jej najwartościowszym aktywem ?

Z jednej strony nie ulega wątpliwości, ze firmy muszą strzec swojej intelektualnej własności o zasadniczym znaczeniu np. dla Boeinga tę rolę spełnia wiedza na temat budowy skrzydeł samolotu. Z drugiej strony, trzeba pamiętać, że firmy nie mogą dzisiaj efektywnie współpracować, jeśli wszystko ukrywają przed światem. Japońska firma Mitsubisi współpracuje ze swoim konkurentem przy budowie samolotów z tzw. materiałów kompozytowych, które są lżejsze od aluminium. Ma przy tym nadzieję, że dzięki temu zdobędzie wiedzę potrzebną do samodzielnego konstruowania skrzydeł. Okazuje się , że największymi przeszkodami na drodze do efektywnej współpracy nie są problemy technologiczne, ale zagadnienia związane z ochroną własności intelektualnej. W produkcji partnerskiej coraz trudniej zdefiniować firmie, co jest jej najwartościowszym aktywem intelektualnym, ponieważ zatajanie jakichkolwiek informacji może doprowadzić do porażki całości projektu.

Produkcja partnerska to umiejętność współpracy, ta cecha jest paradygmatem kultury chińskiej i właśnie tam, po złagodzeniu przepisów, pod konie XX. wieku prywatne firmy w krótkim czasie przejęły państwowe zakłady produkujące motocykle i w ciągu kilku lat, stosując metody produkcji partnerskiej, osiągnęły spektakularne sukcesy. W 1997 r. producenci z Chin sprzedali 10 mln. motocykli, w 2001 r. 11,5 mln., a w 2004 r. – 15 mln maszyn. W 2005 r. eksport motocykli wyniósł 7 mln sztuk (w porównaniu z mniej niż 500 tys. w 2000 r.).Chińskie fabryki produkują motocykle do Indii, Pakistanu, Wietnamu i powoli wypierają z rynku azjatyckiego swych japońskich mistrzów, Hondę.

Prawdą jest bowiem, że chiński sukces związany jest z imitacją i podrabianiem wzorców japońskich z jednoczesnym wprowadzeniem do produkcji motocykli oryginalnych zasad produkcji partnerskiej. Bowiem w przeciwieństwie do Japończyków, Chińczycy podkreślają modułową architekturę motocykli, która pozwala licznym dostawcom na dołączanie składowych podsystemu (np. systemu hamowania) do standartowych interfejsów. W ten sposób zaawansowane projekty przedstawiane są pod postacią ogólnych założeń, które umożliwiają dostawcom wprowadzanie zmian w komponentach, bez równoczesnego modyfikowania całej architektury.

Specjaliści nazwali ten samoorganizujący się system projektowania i produkcji „zdecentralizowana modularyzacją”. Jest rzeczą zdumiewającą, że wbrew przewidywaniom, iż taki zdecentralizowany system produkcji może prowadzić do chaosu, skutkuje on coraz wyższym stopniem specjalizacji i wydajności co umożliwiło – w ciągu 5 lat - obniżenie ceny motocykla z 700 do 200 dolarów. W czasach Internetu pozorny chaos jest wydajny, hierarchiczny porządek, nie. To było właśnie największe odkrycie systemu produkcji produktów wykonywanych na zasadzie propagowanej przez Ruch Wolnego Oprogramowania. Linux jest tego dobitnym przykładem jak udowodnił autor wzorcowego opracowania pt. znamiennym tytułem „Katedra i bazar”.

Produkcja partnerska jest w Polsce (poza kilkoma uniwersyteckimi środkami) praktycznie nieznana i niepraktykowana, brakuje nam kultury kontraktu, brakuje wzajemnego zaufania. W środkach masowego przekazu bezdyskusyjnie propaguje się przebrzmiałe dogmaty liberalne z XIX wieku, uniemożliwia przystosowanie się naszych firm do liberalizmu ery Internetu, który słowo „konkurencja” zastąpił słowem „współpraca” i „samoorganizacja”. Nasze - z każdym dniem coraz większe – opóźnienie cywilizacyjne wynika głównie z tego , że pod pojęciem liberalizmu rozumiemy, i co gorsza praktykujemy, zasady zarzucone przez współczesnych przedsiębiorców, liberałów z krwi i kości a nie dogmatyków wspominających stare dobre czasy.

Liberalizm współczesny dokonał asymilacji swoich wczorajszych przeciwieństw, a w Polsce nawet tego nie zauważono. Jedynymi autorami w Polsce, którzy próbują propagować „produkcje partnerską” są prof. K. Rybiński oraz były wiceminister ds. informatyzacji Piotr Piętak, który opracował diagnozę totalnej porażki rozwoju ekonomii Linuksa – bo tak śmiało można nazwać „produkcje partnerską” – w Polsce. Sądzę, że młodzi informatycy i ekonomiści, a przede wszystkim przedsiębiorcy powinni tę dyskusje rozpocząć, bo bez rozwoju „pp” będziemy zawsze wlec się w ogonie cywilizacji internetowej.