A kolega skąd zna północnolapoński? [:

W sumie był gorszy problem – brak czegokolwiek co można nazwać ochroną pamięci. Sam system przez to był uznawany za wyjątkowo niestabilny – i w sumie można powiedzieć, że niestety taki był… Podejrzewam, że te "historyczne" zaszłości pewnie do dziś ciążą na amigowym systemie i jego klonach, choć na pewno sporo się poprawiło. Po prostu każdy program miał swobodny dostęp do całej pamięci i w ogóle cała praca z systemem operacyjnym na tym się opierała. Ale za to czasem wystarczył np. mały błąd w pętli i zmiana choć jednego bajtu nie swojej pamięci, by natychmiast "wyłożył" się nawet cały system operacyjny. Były co prawda debuggery które to wykrywały i nawet blokowały (o ile dobrze pamiętam od procesora 68040 w górę, bo już miał układ zarządzania pamięcią), ale sam system z tego nie korzystał – i nawet nie mógł.

Uzależnienie od tanich monitorów i telewizorów – jak najbardziej. Sama grafika systemu była dostosowana do rozdzielczości 640×256, w rozdzielczościach o kwadratowym pikselu zaczynała wyglądać co najmniej dziwnie. Można to było poprawić z pomocą łat na system operacyjny, ale same łaty stały się w pewnym okresie same w sobie problemem – no i też oczywiście zmniejszały stabilność systemu. Nie było też obsługi grafiki o głębokości większej niż 8bit, zapewniało to dopiero odpowiednie oprogramowanie, ale także nie bez problemów. Pomijając nawet cenę kart ówczesnych graficznych do Amigi.

Od kości AGA (pomijając, że były już przestarzałe w momencie użycia w Amigach) można było korzystać z monitorów SVGA. Ale nie ze wszystkich, zaś same kości graficzne AGA okazały się bardzo wolne i niewydajne w tych trybach, wychodziły też na jaw usterki w AGA. O grach nie wspominając – zwykle nie działały na tych monitorach. Pewnym rozwiązaniem (na szybkość) znowu były kolejne łaty na system, zwłaszcza "zmuszające" do rysowania grafiki procesor zamiast kompletnie już niewydajnego graficznie blittera, chyba niewiele zmienionego od czasów A500 (gdzie wtedy ten układ był atutem i siłą Amigi). Ale to był wielki krok w tył.

Dodać do tego całą beznadziejną politykę i bezradność Commodore i jego następców – recepta na katastrofę była gotowa. A i w dodatku świat się bardzo zmienił, czas tzw. komputerów domowych tworzonych przez firmy i niemal pojedynczych pasjonatów dobiegał końca. Ale to w sumie już zupełnie inna historia.

Długo by jeszcze (niestety) pisać, ale już nie mam już sił 🙂