Przeczytałem, dzięki za linka!!! Artykuł (jest dość stary – rok publikacji 2000) przedstawia kilka koncepcji, dlaczego występuje cyfrowa choroba (ang. cybersickness) podobna do choroby lokomocyjnej.

Główne tezy to brak synchronizacji pomiędzy tym co człowiek widzi a co czuje (błędnik, napięcie mięśni, etc…). Już wcześniej czytałem, o takim perfidnym 😉 eksperymencie: człowiekowi (nieświadomemu) zakładali 3D HMD, puszczali w wirtualne środowisko, a po jakimś czasie zamieniali kierunki obrotu jednej osi w 3D: przekręcasz głowę w lewo a obraz przekręca się w prawo. W większości wypadków kończyło się to natychmiastowym resetem części wizyjnej mózgu… czyli pozycja na czworakach (stabilna) i opróżnianie żołądka…

Czy sytuacja jest więc beznadzejna? Na szczęście nie, błędnik można częściowo oszukać stosując precyzyjny i szybki układ śledzący położenie głowy (np. akcelerometr) – nie może być dużego opóźnienia od zmiany pozycji głowy do wygenerowania właściwego obrazu. Wzrok można odciążyć dobrej jakości wyświetlaczami: duża rozdzielczość, duża szybkość wyświetlania (dla części peryferyjnej widzenia powinno być szybsze niż 30fps). Niektórych fenomenów niestety nie da się łatwo oszukać: jak idziesz w rzeczywistym świecie to napinasz mięśnie, mózg dostaje informacje o nacisku z różnych części ciała, błędnik położenie, wzrok przesyła dodatkową informację. To już jest ciężko oszukać i według autorów publikacji stanowi drugi poważny problem.

Skoro jest tak źle to dlaczego jest tak dobrze? Przecież można jechać samochodem godzinami – ciało nie wykonuje żadnych ruchów a otoczenie jednak się przesuwa. Filmy też da się oglądać na siedząco – ciało siedzi i popija bezalkoholowe a obraz na 40" plaźmie się zmienia. I koronny argument: w gry FPS (czy coś najbliższe 3D HMD) też da się grać godzinami bez problemów, a tam się chodzi, skacze, rozgląda etc… Ale… czy próbowaliście przez dłuższy czas oglądać FPS'a granego przez kogoś? Po krótkiej chwili jest to męczące a po dłuższej głowa boli, dlaczego? bo nie sterujecie obrazem. Dlaczego choroba lokomocyjna nigdy nie dotyka kierowcy tylko pasażerów? bo kierowca steruje samochodem i podświadomie wie co się za chwile stanie (jakie będzie przeciążenie i w którą stronę).

Wnioski: IMHO prawdziwe 3D realizowane przez HMD jest możliwe bez choroby pod warunkiem dobrej jakości obrazu, precyzyjnym odczytywaniem położenia głowy i szybkim sterowaniu obrazem.

co wiecej. arg. z choroba jakos nie dziala bo takie okulary uzywa sie w armi usa i działa.

a wojskowy w odrzutowcu, czasem nie jest uczony podzielności widzenia, tak że na jednym oku (połowa szybki) wyświetlane są dane, a druga połowa jest 'czysta'

krzychos7: to jest bardzo ważny argument przeciw okularom 3D!!! I między innymi wskazuje popularność konsoli Wii gdzie liczy się grywalność (w wiele osób również) a nie ilość poligonów na ekranie. I to na pewno jest jeden z kierunków rozwoju rozrywki.

Można grać w gry zespołowe albo indywidualne. Jedni lubią oglądać TV ze znajomymi inni zanurzyć się w świecie 3D i nim sterować. To jest przypadek wszystkich gier FPS w tym gier zespołowych z pierwszej perspektywy i tu nie ma możliwości współuczestniczenia w rozgrywce inaczej jak za pomocą innej perspektywy – innej pary wirtualnych oczu.

Dodatkowo medium społecznościowe nie wyklucza pełniejszej wirtualnej obecności bo inaczej jest ograniczone do zasięgu wzroku. Tak więc nadal sądzę, że pełne 3D realizowane jako HMD ma dużą szansę na komercyjne zaistnienie. Hasła takie jak augment reality, immersive environmen, interactive, etc… są bardzo nośne.